Kiedy Puszkin go usłyszał, zawołał po francusku: “Co za geniusz! Co za święty ogień! Czymże ja jestem w porównaniu z nim?”
Adam Mickiewicz, jeden z największych polskich poetów epoki romantyzmu, urodził się 24 grudnia 1798r. w Zaosiu w województwie litewskim (obecnie Białoruś), w rodzinie prawnika Mikołaja Mickiewicza. Od 9 roku życia Adam uczył się w szkole dominikanów. W wieku 17 lat wstąpił na Uniwersytet Wileński. Życie studenckie toczyło się z aktywnym udziałem w patriotycznych kołach młodzieżowych. Działalność ruchów młodzieżowych filomatów i filaretów znalazła odzwierciedlenie w wierszach Adama z tamtych lat, takich jak “Oda do młodości”, “1820”.
Po ukończeniu uniwersytetu przez cztery lata pracował jako nauczyciel w Kownie, aż do momentu aresztowania, w wyniku którego Mitkiewicz został wydalony z Litwy. Mieszkając w Rosji, Mitkiewicz zbliżył się do takich osobistości życia publicznego, jak Rylejew, Bestużew, Delwig, Kirejewski, bracia Ksenofont, a także Mikołaj Polewski, Wieniewitinow, E.A. Baratyński, S.A. Sobolewski.
W 1826 roku w Moskwie Mitkiewicz poznał Puszkina. Szybko nawiązała się między nimi przyjazna i pełna zaufania relacja. Liczne świadectwa współczesnych (zarówno Rosjan, jak i Polaków) mówią o wzajemnym uznaniu i podziwie poetów dla swojego talentu. Od maja 1829 roku Mickiewicz mieszkał w Niemczech, Szwajcarii, Włoszech i Francji. W Paryżu zajął się publicystyką polityczną i aktywnie pracował z emigrantami polskimi i litewsko-białoruskimi. Zajmował się również działalnością pedagogiczną. W 1840 r. został pierwszym profesorem literatury słowiańskiej w College de France. W 1855 r. wyjechał do Konstantynopola.
Był przystojny, czarujący, znał kilkanaście języków bez akcentu i zadziwiał talentem improwizacji w poezji i prozie, na dowolny temat.
Jedną z jego słynnych ballad jest “Romantyczność”, w której snuje rozważania o wierze i mądrości. Pisze “czucie i wiara silniej mówią do mnie niż mędrca szkiełko i oko interpretacja“. Romantyzm (częściej tłumaczony: “Romantyczność”) był nową metodą artystyczną zrodzoną z opozycji do klasycyzmu. Romantycy przedkładali żywe uczucie, intuicję nad ścisłą wiedzę naukową, stąd ich zainteresowanie ludowymi legendami, baśniami, wierzeniami. Idolem romantyków był Szekspir, i to właśnie cytatem z “Hamleta” Szekspira rozpoczyna się wiersz Mickiewicza: “Zdaje mi się, że go widzę” – mówi duński książę o swoim zmarłym ojcu. – “Gdzie, książę?” – “W oczach duszy mojej, Horacjo”; jest to bardzo podobne do tego, co przekazuje Mickiewicz wierszem “czucie i wiara silniej mówią do mnie niż mędrca szkiełko i oko interpretacja“.
Akcja proemu rozgrywa się na miejskiej ulicy. Poeta widzi pogrążoną w smutku dziewczynę, miejscową Ofelię, która w biały dzień rozmawia z duchem zmarłego ukochanego Jasia. Wokół dziewczyny gromadzi się tłum. Ludzie sugerują, że dusza Yas rzeczywiście błąka się gdzieś w pobliżu, zaczynają czytać modlitwy. Wtedy pojawia się naukowiec ze szkiełkiem w oku i wyśmiewa przesądy tłumu, tłumacząc, że duchów nie ma, a dziewczyna po prostu majaczy. Poeta staje jednak po stronie tłumu, a nie naukowca, uważając, że wierzenia zwykłych ludzi są bliższe naturze niż “suchy” racjonalizm naukowca; “czucie i wiara silniej mówią do mnie niż mędrca szkiełko i oko interpretacja.”
Adam Mickiewicz zmarł na cholerę 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu. Wniósł wielki wkład w kształtowanie białoruskiej literatury XIX wieku. Krater na Merkurym nazwano imieniem Mickiewicza.